கேரட்

[KD]

''ஐயோ! இன்னைக்கும் லேட்டா?!''

அலாரமுடன் சேர்ந்து விஷ்ணுவும் சேர்ந்தலறி ஓடினான் குளியலறை நோக்கி.

''அச்சோ! போச்சு! தாய்க்கிழவி வேறே கத்துமே!''

என்ற முனகலோடு கலைந்த முடியைத் தூக்கி கொண்டையாய் சுருட்டிய அனிதா கீழ் தளதின் குளியலறை நோக்கினாள்.

புருஷன் உடுத்தி ரெடியாவதற்குள் தலையோடு ஊற்றிக்கொண்டு வந்தவளோ ஆவி பறக்கும் சுடு காஃபியோடு படுக்கையறை நுழைந்தாள்.

''இப்பவே மணி ஒன்பதாகுது! கடிச்சு துப்ப போறான் பாஸ் இன்னிக்கு! மீட்டிங் வேறே இதுலே! இன்னைக்கு என்ன சொல்லி சமாளிக்கிறதுன்னு தெரியலையே!''

காஃபியை மிடறியவன் வாய் விட்டு புலம்ப,

''தாத்தா செத்துட்டாருன்னு சொல்லுங்க!''

கணவனின் கழுத்தில் டையை நேர்த்தியாய் கட்டிய பத்தினியோ கிண்டலடிக்க,

''எத்தனை தடவடி ஒரே தாத்தாவை சாகடிக்கறது! பாவம்டி அவரு!''

சிரித்தான் விஷ்ணு.

''அப்போ எங்க பாட்டியே கொன்னுடுங்க!''

''அடிப்பாவி! நல்லா இருக்கறே கிழவியே போட்டுத்தள்ள பார்க்கறியா நீ?!''

கட்டிக்கொண்டான் பின்னிருந்து பொஞ்சாதியை விஷ்ணு.

''ஏற்கனவே, லேட்டு! இப்போ இந்த கொஞ்சல் தேவைதானா?!''

கழுத்தோரம் புதைந்த புருஷனின் முறுக்கேறிய மாற்றத்தில் கிளர்ச்சிக் கொண்ட உத்தமி கிறங்க,

''லேட்டாகிடுச்சு, உடனே போனா என்னே, இன்னும் ஒன் ஹவர் கழிச்சு போனா என்னே?!''

இதழால் சூடு வைத்தான் கட்டியவன் கட்டியணைத்திருந்த துணைவியின் செவியெல்லாம் சிவந்து போக.

''அனிதா! அனிதா!''

நந்தியாய் குறுக்கிட்டது மாமியாரின் குரல்.

தெளிந்தவள் விழிகள் விரித்து விஷ்ணுவை விரட்டி விட்டாள் வேலைக்கு.

''எங்கதான் போகுதோ இந்த கேரட்டெல்லாம்?! நேத்து கூட இங்க பார்த்தேனே!''

வேலைக்காரி அடுக்களை பிரிட்ஜில் அலசல் கொண்டு குமுற,

''அங்கதாண்டி இருக்கும்! கண்ணே திறந்து நல்லா பாரு!''

மாமியார் விட்ட டோஸில் வேலைக்காரியின் முகம் சலித்து கோண,

''அவன் கிளம்பிட்டானா?!''

''ஹான், அத்தை!''

அனிதா அவளுக்கான பில்டர் காஃபியை கையிலெடுத்தாள்.

''ராத்திரி சீக்கிரம் துங்கறது இல்லையா?! இப்போலாம் அவன் அடிக்கடி ஆபிசுக்கு லேட்டா போறான்! இப்படியே போனா எப்படி சம்பளம் கூடும், ப்ரோமொஷன்லாம் கிடைக்கும்!''

மாமியார் அடுப்பில் பொரிந்த அப்பளத்தை விட காட்டமாய் இருந்தார். புதுமண தம்பதிகள் என்ற பரிவு பேச்சுக்கு கூட இல்லை.

''இனிமேல் லோட்டாகாமே பார்த்துக்கறேன் அத்தை!''

குனிந்த தலையோடு வாக்குறுதி கொடுத்து பூனையை போல் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் அனிதா.

''மா, பிரிட்ஜையே காலி பண்ணி பார்த்துட்டேன்! ஒரு கேரட்டே கூட காணோம்!''

வேலைக்காரிக்கு அவள் பாடு.

''தள்ளு! கண்ணே பொடனியிலே வெச்சுக்கிட்டு தேடுவே!''

மாமியார் மீண்டும் அவளை வறுத்திட ஆரம்பித்தார்.

நமட்டு சிரிப்போடு அனிதாவோ மேல்மாடி படுக்கையறை நோக்கினாள்.

கபாலம் கொண்ட டவல் கோபுரத்தை தளர்த்தி கைப்பேசியை கையில் எடுத்தாள்.

ஆருயிர் தோழிக்கு போனை போட்டாள்.

''என்னடி, இவ்ளோ காலையிலையே கோல் பண்ணிருக்கே?!''

''ஐயோ, இந்த கேரட் பிரச்சனை பெரும் பிரச்சனையா இருக்குடி! இதுக்கு மேலையும் என்னாலே சமாளிக்க முடியாது போலே! வசமா மாட்டிப்பேன் போலிருக்கு!''

''அடச்சீ! இதுக்கெல்லாம் போய் யாராவது பயப்படுவாங்களா?! தைரியமா உண்மையே சொல்ல வேண்டியதுதானே?!''

''அடியே! என்ன, விளையாடறியா?! தாய் கிழவி கொன்னுடும்!''

''உன்னே யாரு உன் மாமியார்கிட்ட சொல்ல சொன்னா?! உன் புருஷன்கிட்ட சொல்லுடி!''

''அவர் கண்டிப்பா திட்டுவாருடி!''

அதெல்லாம் திட்ட மாட்டாரு! இன்னைக்கு ஆபிஸ்லருந்து வந்ததும் உட்கார வெச்சு கொஞ்சம் அழுகற மாதிரி சீன் போட்டு உண்மையே சொல்லிடு! அப்பறம் அவரே மனசு மாறி உனக்கு ஓகே சொல்லிடுவாரு!''

''நிஜமாவா?!''

''சொல்லிப்பார்! உன்னே தொடும் போது!''

நக்கலடித்தாள் நண்பி.

''ஒழுங்கா சொல்லுடி!''

''சத்தியமா, உன் விருப்பத்துக்கு குறுக்க நிக்க மாட்டாருடி! நம்பு! ஆனா, மனுஷன் செம்ம மூட்லே இருக்கும் போது மேட்டரை உடை! அப்போதான் காரியம் சாதிக்க முடியும்!''

''என்னவோ போடி! பக்கத்து வீட்டுலே கொடுத்த என் முயல் குட்டி எப்படியாவது திரும்பவும் என் கைக்கே கிடைச்சிடணும்! அவரும் அது அவர் கையே கடிச்சதை மறந்து, திரும்பவும் அதை நான் என்கூடவே வெச்சுக்க ஒத்துக்கணும்! தாய்கிழவி எதுலையும் மூக்க நுழைக்காமே இருக்கணும்! இது மட்டும்தான் எனக்கு வேணும்!''

அனிதா சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே பதினோரு மணிக்கான அலாரம் ஒலிக்க, கள்ளியோ இழுப்பறையிலிருந்த கேரட்டை தூக்கிக்கொண்டு ஓடினாள் பக்கத்து வீடு நோக்கி யாரும் பார்க்கா வண்ணம்.

சுபம்!